โปสเตอร์ป๊ะกั๋นยามแลงครั้งล่าสุด ครั้งที ๒๙

วันอาทิตย์ที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2551

ป๊ะกั๋นยามแลงครบโหล วันเสาร์ที่ ๑๖ สิงหาคม ๒๕๕๑






ออกลายศิลปะ.. จับเข่าคุยเรื่องศิลปะ วรรณกรรม ดนตรี กับคนรุ่นใหม่ลำปาง

หลังจากดนตรีจาก Etc. Music meets Art เล่นจบ เตรียมจะเริ่มเสวนา ฝนก็ตกลงมา วงเสวนาจึงย้ายเข้ามาด้านในของทิพย์อินน์เกสท์เฮาส์ อ.ศักดิ์สิทธิ์ คำหลวง อ.สุพจน์ ใจรวมกุล ผู้นำเสวนา และ คุณภิญญพันธุ์ พจนะลาวัณย์ ผู้ดำเนินการเสวนา

ช่วงแรกคุณภิญญพันธุ์ ฉายภาพให้เห็นความเป็นมา เรื่องของศิลปะ วรรณกรรม ดนตรี ของเมืองลำปางเรา หลังจากนั้น อาจารย์ทั้ง ๒ ท่าน ก็พูดคุย ด้านดนตรี อ.สุพจน์สนใจทางด้านดนตรีพื้นเมือง นำเด็กที่สนใจดนตรีจากวิทยาลัยเทคนิคลำปาง มาฝึกฝนหลังเลิกเรียน และเสาร์ อาทิตย์ พยายามเปิดพื้นที่ด้านดนตรีพื้นเมือง ให้แก่เด็กๆ เยาวชน ให้ความเห็นว่า เพลง ดนตรีของลำปางเรามีเอกลักษณ์ของตัวเอง และหลากหลาย ถ้าไม่รีบช่วยกันเรียนรู้ สืบทอด ต่อไปมีโอกาสสูญหายได้ การให้มีพื้นที่สำหรับให้เด็กได้แสดงออก รวมทั้งดนตรีแบบอื่นๆด้วย การรวมกัน พูดคุยกัน ค่อยๆรวมกัน เริ่มจากเล็กๆก่อน แล้วจะขยายกันไปเองโดยธรรมชาติ ที่สำคัญต้องมีเวทีสำหรับการได้แสดงความสามารถ
เรื่องของวรรณกรรม อ.ศักดิ์สิทธิ์ เล่าว่าในอดีต ลำปางของเราก็มีนักเขียน แต่หลังๆมีน้อยเหลือเกิน
ในลำปางเรามีนิตยสาร ที่เป็นฟรีก๊อปปี้ อยู่หลายฉบับ พริบตา step magazine ซะป๊ะแมกกาซีน (neomax magazine- ผู้บันทึก) ซึ่งจะเป็นสนามให้นักเขียนมือใหม่ได้ลองส่งบทความดู แต่ต้องคำนึงถึงหลักไวยกรณ์ ความงดงามของภาษา และอื่นๆอีกหลายอย่างที่ต้องนึกถึง ถ้าเด็กๆได้มีโอกาส จะทำให้สนามนักเขียนในลำปางคึกคักขึ้น ไม่เงียบเหงาอย่างที่ผ่านมา การประกวดเรื่องสั้น ความเรียงในระดับจังหวัด จะเป็นการกระตุ้นให้เด็กๆได้ซึมซับบรรยากาศในเรื่องของวรรณกรรม การใช้ภาษา การอ่านหนังสือของคนลำปางเรา
ก็มีส่วนสำคัญอย่างมากที่จะทำให้วงวรรณกรรมบ้านเรารุดหน้า มากหรือน้อย การกระตุ้นให้เด็กได้อ่านหนังสือเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ในการพัฒนาวรรณกรรมของบ้านเรา และกำลังคิดจะทำการประกวดหนังสือทำมือ ซึ่งเป็นการกระตุ้นให้ชาวลำปางเรามีการพัฒนาด้านวรรณกรรมอีกทางหนึ่ง

ส่วนเรื่องงานศิลปะ เจ้าของร้านม้าหมุน ให้ความเห็นเมื่อก่อน งานแฮนด์เมด มีไม่มาก แต่พอทำทำไป เริ่มมีงานทำด้วยมือมากขึ้น จากหลายๆที่ ทั้งที่เป็นลักษณะของฝาก หรือของใช้ หรือบางทีก็มีเด็กนักเรียนให้มาช่วยคิดตัวการ์ตูนติดเสื้อ ก็ช่วยกันคิดกับเด็กนักเรียน ส่วนเรื่องของงานแสดงศิลปะ ก็อยากให้มีห้องหรือที่สำหรับแสดงงาน ถ้ามีหอศิลป์ก็จะช่วยบรรเทาปัญหานี้ได้ คงไม่มีใครอยากแสดงงานของตัวเองในต่างจังหวัด ถ้าบ้านเรามีที่แสดงงาน และมีจุดที่จะมาพูดคุยในเรื่องศิลปะ ดนตรี หรือ วรรณกรรม

ไม่มีความคิดเห็น: